Heb je wel eens een luisterend oor geboden aan twee vrienden die aan het scheiden zijn?
Alle waarschuwingslichten flashen STOP, GA TERUG maar nee, jij wil helpen.
En voor je het weet zit je tot je nek in het moeras.
Tijdens een coachingssessie kwam ik een vergelijkbaar iets tegen:
De volwassen zoon van een koppel zoekt zijn moeder op om zijn hart te luchten over zijn vader. Hij is behoorlijk overstuur en dat raakt de moeder in haar hart en dus besluit ze het gesprek met haar partner aan te gaan.
De lichten waren aan, het STOP teken duidelijk zichtbaar, maar nee, zij stoomde door.
Het was voor haar heel duidelijk, de bezwaren van haar zoon resoneerde ook bij haar, ze kon zich er helemaal in herkennen. Een paar kleine tips, als haar partner het nu voortaan zò aan zou pakken als zij het zich voorstelde dan zou er al heel veel gewonnen zijn.
Ze had ook nog wel een paar goede boeken die hij hierover zou kunnen lezen.
Het pakte niet goed uit.
Wat gebeurt er nu in zo een situatie?
- Door voor haar zoon te spreken ontneemt de moeder hem de kans om zelf te leren zijn conflicten met zijn vader op te lossen. Eigenlijk zegt ze : laat mij het maar doen en daarmee geeft ze hem een brevet van onvermogen: ‘ik kan het beter’.
- De partner wordt op zijn vingers getikt. Hoe goed bedoelt ook, vaak ingepakt als ‘ik wil je toch helpen’. Je helpt alleen als de ander je uitnodigt om je mening te geven over zijn of haar gedrag. Iets anders is het als jij persoonlijk ergens last van hebt, dan kun je aangeven wat jouw behoefte is en wat jij voelt, maar dat is tricky want voor je het weet heb je een oordeel over het gedrag van de ander en bestaat het ‘helpen’ uit tips over hoe de ander zijn gedrag kan ‘verbeteren’.
Wat doet dat met de ander?
Die voelt zich hoogstwaarschijnlijk veroordeeld, hij heeft het gevoel dat er een tegenstander tegenover hem staat en schiet in de verdediging en voor je het weet heb je hooglopende ruzie, waarin er vaak ook nog eens het verwijt volgt:’ ik wil je helpen maar jij kunt niet tegen kritiek. ‘
- Het kan zijn dat de moeder zich niet begrepen voelt door haar partner en zo indirect haar zoon gebruikt om haar eigen positie te verstevigen en dan zitten we in de macht.
Het beste wat je kunt doen als een kind zijn beklag komt doen: zeg dat je begrijpt dat het heel vervelend is voor beiden dat er een conflict is ontstaan maar wijs het terug naar degene waar hij of zij het conflict mee heeft om het daarmee te bespreken
Op een later tijdstip kun je dan het gesprek aan gaan met je partner vragen wat er gebeurde, uitten wat het met jou doet : bijvoorbeeld ik wordt heel verdrietig als jullie tegen elkaar schreeuwen ik zou het fijn vinden als je een ander manier van communiceren zou kunnen vinden , maar echt proberen weg te blijven van veroordeling. Je kunt ook vragen : zou je het fijn vinden als ik met je meedenk en met je deel hoe ik het aan zou pakken?
Mensen hebben verschillende opvoedingsstijlen en daar is niks mis mee. De ander verwijten dat hij of zij het ‘verkeerd’ doet levert niets op. Je kunt met elkaar bespreken hoe eenieder van jullie dit zou oplossen om dan zelf op je gedrag te reflecteren en te kijken hoe je wellicht nader tot elkaar kunt komen in gelijkheid. Dat vraagt oefening.
Uitgangspunt is, dat een ieder recht heeft op een eigen visie, er is ook in deze niet één weg naar Rome! Tip: pas op met het woordje ‘maar’ het ontkracht alles wat je daarvoor gezegd hebt.
