Toen ik opgegroeide, jaren zeventig van de vorige eeuw, werd er ineens heel veel gepraat. Praten over al je gevoelens al je emoties werd niet alleen door mijn moeder – feministe op haar eigen bescheiden manier – maar ook door tantes en therapeuten als zaligmakend verkocht.
‘Blijven praten hoor! ‘ zei mijn tante Ger toen wij trouwden- dat is het geheim van een goed huwelijk. Inmiddels 30 jaar verder denk ik er toch iets anders over.
In de gesprekken die mensen met elkaar hebben als ze voor coaching komen zie ik dat er voornamelijk tégen iemand gepraat wordt.
Onder de vlag van ‘ dit is wat ik voel’ wordt de ander geacht zijn of haar gedrag aan te passen ten behoeve van de gevoelens van de ander. Werkt het? Mmm.
Allereerst voelt degene waar tegen gesproken wordt zich vaak bekritiseerd , wat geen goed gevoel is van waaruit je je open kunt stellen voor de ander.
Daarnaast is er ook een vorm van dwang: er is een verwachting en als daar niet aan beantwoord wordt volgen er ( nare) consequenties.
Bottomline:
Als praten betekent dat je de ander deelgenoot maakt van je gevoelens en er mede verantwoordelijk voor maakt werkt het contraproductief. De verantwoordelijkheid voor je gevoelens ligt bij jou.Voordat je ze communiceert is het raadzaam om eventjes de pauzeknop in te drukken en te reflecteren.Een scheiding aan te brengen tussen de feiten en jouw interpretatie ervan.
Neem de tijd om je boos verdrietig of verontwaardigd te voelen maar houd het voor jezelf en laat er wat tijd overheen gaan.
Wat doe je met een feitelijke gebeurtenis? Laat je er een interpretatie op los en neem je die dan aan als de waarheid?Zie je dat er naast jouw manier van dingen ervaren ook een andere kijk op zaken mogelijk is, net zo legitiem?
Zeker in tijden van grote stress is het wijs om je zelfonderzoek te doen en de bui over te laten waaien . Te relativeren.
Praat met een coach over je gevoelens en als je een helder beeld hebt en de zaken constructief kunt formuleren, dan is het moment er om een gesprek aan te gaan.
