Gister heb ik de film For Sama gezien. Ik moest denken aan Denys die zei dat de westerse wereld misschien weer een oorlog nodig heeft om weer bij de essentie te komen. De zin van het bestaan.
Wat ik zeker weet, is, dat de zin er niet in ligt om steeds maar weer uitgeput in dit moment te zijn, alsof het leven altijd ergens om de hoek ligt, we altijd ergens naar op weg zijn, maar daar nooit helemaal komen. Vol twijfels over ons eigen kunnen en zelfveroordeling.
Hamza de dokter in de film For Sama, is volledig in het moment. De ene bomaanslag na de andere, 800 operaties in een ijltempo achter elkaar, geen moment om te reflecteren over hogere doelen, alleen maar doen wat je doen kunt. Ongetwijfeld zal hij ook in zijn bed nadenken over een beslissing die hij genomen heeft die wellicht beter gekund had, maar hij moet door. We kunnen alleen maar ons best doen en daarbij maken we fouten, hoe erg is dat? Je reflecteert erop, staat erbij stil, ziet het als een deel van je mens zijn, je groeiproces en gaat verder.
Op het moment dat je iemand verliest, realiseer je je pas hoe fragiel het leven is en hoe kostbaar. De mevrouw in de documentaire ‘Over mijn lijk ‘ die dozen maakt voor haar kinderen met herinneringen. Ik denk niet dat ze jaarcijfers en werkgerelateerde succesverhalen in haar doos heeft gedaan. Oorlog, verlies, ze confronteren ons met datgene wat werkelijk van belang is.
Mijn hart gaat uit naar al die studenten die geen uitweg meer zien, die vastlopen. Prachtige jonge mensen met zoveel te geven die proberen iets te zijn waar ze niet aan kunnen voldoen en zich daardoor waardeloos voelen, zo waardeloos en ongelukkig dat ze soms uit het leven stappen.
Het wordt hoog tijd dat we onze definitie van een succesvol mens grondig gaan herzien.
Ga kijken naar ‘For Sama’, En neem dan een adempauze. Maak een U turn en houd op met steeds weer jezelf om de oren te slaan. Zoek het in het kleine. Lach naar iemand die over wil steken, ga eens naar een bejaardenhuis en ga wandelen met iemand in een rolstoel, maak de wereld weer een community waar we voor elkaar zorgen, zorgzaam zijn, betrokken bij elkaar in plaats ervan elkaar als concurrent te beschouwen. Een samenleving heeft diversiteit nodig, verschillende kleuren, extroverte, introverte, snelle en bedachtzame mensen Dus begin er nu mee te focussen op wat jouw persoonlijke talenten zijn, en wees trots op jezelf, verbind je met degene die je bent niet met wie je denkt dat je zou moeten zijn,
Dan word je onafhankelijker van de mening van anderen, kun je eigen behoeftes vervullen zonder een ander tekort te doen, ontstaat er overvloed in plaats van verkramping en het gevoel van ontoereikendheid.
Waarschijnlijk heb je veel minder materiële zaken nodig om gelukkig te kunnen zijn. Kleding ruilen, spullen opknappen en hergebruiken, de auto de deur uit, woonruimte delen, er zijn apps waar je kunt zien welke zaken goed voedsel met korting verkopen op het einde van de dag. Misschien heb je die prestigieuze baan met lease auto en dure telefoon helemaal niet nodig. Het lijkt misschien naïef en ik weet ook wel dat er serieuze problemen zijn wat betreft vaste banen en huisvesting, maar mogelijkheden zien in plaats van beperkingen brengt iets in beweging. Dus jonge mensen , laat je niet ontmoedigen, stap niet zomaar in de kooi van de hamster – als we het met elkaar anders willen, wordt het anders.
Stilstaan. Ademen, zien dat er alweer sneeuwklokjes zijn, een goede portie: ‘wat kan het mij ook schelen.’ Dat verbeten je best doen, je vergelijken met anderen, en dan de zelfveroordeling: ik ben nooit goed genoeg, ik ben ontoereikend, ik moet nog harder mijn best doen, als een hamster in een tredmolen.
