Woede: een vraag om verandering, hoe je boosheid succesvol in kunt zetten.
Onze samenleving heeft een rare verhouding tot boosheid.
Bij mannen wordt boosheid gezien als een teken van kracht, een vrouw is al snel een bitch en ‘niet vrouwelijk’, soms wordt dan nog fijntjes aan toegevoegd dat het ‘niet aantrekkelijk is’ om boos te zijn.
Toch is boosheid te allen tijde een signaal. Iets is niet in orde, we voelen ons niet gerespecteerd, gekwetst, onheus bejegend.
Soms is het een signaal dat we te ver over onze eigen grenzen heen gegaan zijn in een relatie.
Harriet Lerner zegt over boosheid: vragen of je boosheid bestaansrecht heeft is hetzelfde als vragen of je dorst mag hebben. Boosheid is er gewoon af en toe en dus moet je er iets mee.
Daarentegen is het wel degelijk nuttig te onderzoeken waar je nu werkelijk boos over bent.
Wat er vaak gebeurd is, dat we een schuldige zoeken, en dan zijn we er ook van overtuigd dat de oplossing van het probleem bij de ander ligt, en dus communiceren we onze boosheid met als boodschap: ik ben boos hier en hier om en als jij nu je gedrag verandert is het probleem opgelost. Of op z’n minst moet je je mening veranderen en mij begrijpen.
Vraag is, waar gaat het werkelijk om?
Vaak is er een spagaat tussen een verantwoorde beslissing voor jezelf maken en tegelijkertijd de harmonie in je relatie met de ander bewaren.
Het kan heel erg opluchten om er met een gestrekt been in te gaan en je hart te luchten maar je doel bereik je er niet mee, en vaak kost het enorm veel tijd en energie om dat wat je eruit gegooid hebt te nuanceren en het gewonde ego van de ander te repareren om nog maar niet te spreken over de reactie die je krijgt waar je ook weer op wilt reageren.
Ok. Boosheid management dus. De manier waarop we ons uitten werkt niet, we bereiken ons doel niet, wat nu?
Feit is, dat verandering ( boosheid is altijd een vraag om verandering) altijd stress veroorzaakt, zoveel stress zelfs dat we het er maar bij laten zitten. De intensiteit van boosheid en het bijbehorende proces van dingen uitpraten en er over nadenken kost zoveel energie en wekt zoveel angst op dat het too much is. Met als gevolg dat de onvrede voor even naar de achtergrond verdwijnt omdat de angst voor verandering overheerst – om dan langzaam maar zeker weer de kop op te steken. We zoeken dus altijd naar een balans tussen ‘ik ‘ onze persoonlijke behoeftes en de behoeftes van ‘wij’ van het koppel.
Boosheid vraagt om verandering en verandering roept weerstand op en zo is de cirkel weer rond en zijn we ‘stuck’.
De vragen die je jezelf kunt stellen zijn:
- Wat wil ik bereiken? Waar wil ik het werkelijk over hebben? Waar gaat dit over?
- Wat heb ik ervoor over? Hoe graag wil ik dit en wat wil ik ervoor doen?
- Er van uitgaande dat er weerstand ontstaat bij de tegenpartij, betekent dit, dat ik bereid moet zijn de consequentie te aanvaarden dat er even geen harmonie zal zijn als ik mijn behoeftes communiceer en de ander deze niet honoreert. Kleine stapjes dus maar. Je kunt natuurlijk lekker je woede ventileren , dan ben je het kwijt, maar je doel bereik je daar vaak niet mee, dus communcatieve vaardigheden ontwikkelen helpen erbij de ander te bereiken en doeltreffender te onderhandelen zonder dat het als bedreigend ervaren wordt. Als je er op voorbereid bent dat de boodschap waarschijnlijk zal zijn: nee we willen niet dat je verandert, laat alles blijven zoals het is, dan weet je ook dat ze hun afweergeschut in stelling zullen brengen:
Je wordt egocentrisch genoemd, alles wat je zegt wordt gebagatelliseerd, kortom het is tough. Daarnaast heb je te maken met je eigen angst voor verandering en angst om de goodwill van je collega’s, je partner of je familie te verliezen en die kracht is net zo ondermijnend.
IPV te focussen op de ander focus je op je eigen behoeftes, je kiest ervoor sommigen dingen te veranderen omdat dat voor jou belangrijk is en je denkt na over de consequenties als de ander hier niet aan mee wil werken. Ook de ander heeft het recht om de status quo te willen handhaven en niet te willen veranderen.
Veel problemen met boosheid verschijnen als we het gevoel krijgen te moeten kiezen tussen het hebben van een relatie en een eigen onafhankelijk ‘ik’. Nu zoeken we een weg waarin we beiden kunnen hebben en respecteren.
Hoe komt het nu dat vechten de schuldgeven en proberen de ander van mening te laten veranderen een verandering juist tegenwerken in plaats van faciliteren?
Eigenlijk leg je de macht bij de ander. In plaats dat je zelf duidelijk aangeeft wat jij nodig vindt, gebruik je boosheid om de ander ertoe te bewegen de beslissing te nemen die jij eigenlijk moet nemen. Bijvoorbeeld, bepaald gedrag niet meer accepteren of duidelijke keuzes maken over dingen die je wilt doen in je leven.
De ander zal altijd een beweging maken om de status quo te herstellen dus ben je daar bewust van, er komt weerstand, dus is het zaak kalm en duidelijk te kiezen en daar ook voor te staan.
Harriet Lerner zegt hierover : “There are few things more anxiety arousing than shifting to a higher level of selfassertion and separateness in an important relationship and mantaining this position despite the countermoves of the other person “
Het kan zijn dat je hier nog niet aan toe bent. Dat je bang bent om je baan te verliezen, je relatie met je moeder of vader op het spel te zetten of je liefdesrelatie, dat is allemaal heel begrijpelijk, maar je kunt wel oefenen, met kleine stapjes!
